Na een paar coachsessies heb ik telefonisch contact met Suzanne, moeder van 3 jonge kinderen en een drukke baan. Ze vertelt enthousiast dat het haar na de coaching steeds beter lukt om zichzelf en haar gezin in het middelpunt te zetten en zich niet meer te laten leiden door tijd en agenda’s. Er is ruimte gekomen voor ontspanning. Het is thuis een stuk leuker met volop aandacht voor elkaar.
Ze heeft nog wel één dringende vraag: of ze langs mag komen? We spreken af en als ik een week later de deur open doe zie ik een hele andere vrouw dan een maand geleden. Met een stralende lach en sprankelende ogen vertelt ze even later aan de keukentafel over haar ontwikkelingen. Suzanne is trots op zichzelf. En terecht! Terwijl ze mijmerend voor zich uitkijkt, vraag ik haar waar ze voor komt.
Het gaat over haar werk. Haar collega’s hebben gevraagd of ze wil bijspringen. Ze wil graag helpen en vaak is dat ook geen probleem. Alleen heeft ze nu meer dan voldoende werk op haar eigen bordje liggen. Als ze aangeeft bij collega’s dat ze geen tijd heeft, komt haar boodschap niet over. Ze moet eerst haar stem verheffen en een beetje boos worden om gehoord te worden. Hier reageren haar collega’s dan weer geïrriteerd op. Dit is nu enkele keren voorgevallen en gaat van kwaad tot erger. De sfeer binnen het team begint er onder te lijden.
Het enige wat Suzanne wil aangeven, is dat ze nu meer dan genoeg heeft aan haar eigen werk. Terwijl ze haar verhaal vertelt, merk ik haar lichaamshouding en haar stemgebruik op. Deze passen niet bij de boodschap die ze vertelt. Ik vraag haar om zo te blijven zitten en bij zichzelf na te gaan of deze lichaamshouding haar boodschap kracht bij zet. Ondertussen vertel ik haar dat communicatie slechts voor 7% uit woorden bestaat, de rest is houding en intonatie.
We bespreken haar gedrag en uiteindelijk komt ze tot de conclusie dat haar houding en de manier waarop ze het zegt niet echt bijdragen aan een heldere boodschap. Suzanne bepaalt voor zichzelf wat voor haar zou kunnen werken. Ik laat haar het verhaal nog een keer vertellen. Het voelt voor haar nog wat onwennig, maar ze ervaart wel het verschil. Ook ik merk het verschil. Haar boodschap komt een stuk beter en duidelijker over.
“Zou het zo simpel zijn?” vraagt Suzanne zichzelf hardop af. We nemen afscheid en een paar dagen later ontvang ik een mail. Het blijkt inderdaad zo simpel te zijn.
Geef een reactie