Joris weet niet zo goed waar hij moet beginnen als hij bij mij aan de tafel plaats neemt. Hij loopt vast in zijn werk en privé gaat het ook niet altijd goed.
Ik moet, ik moet, ik moet….. Elke zin die Joris zegt, begint met “ik moet”. Als ik hem dat teruggeef en aangeef dat hij wel heel veel van zichzelf moet, valt hij even stil. Zijn ogen schieten heen en weer, de kleur in zijn gezicht veranderd. Ik merk dat ik de spijker op de kop heb geslagen. Joris reageert met: Ja…, maar…. ik wil nog dit, ik wil dat.
Ik merk op dat van willen het verlangen alleen maar groter wordt en daarmee bereik je nog geen actie. Voor de tweede keer valt hij stil. Ik laat het even zo en ga koffie voor ons halen. Als ik terug kom met twee koppen koffie kijkt hij me aan en zegt: Je hebt gelijk. Hier schiet ik niets mee op. Al pratend concludeert hij dat hij in kringetjes ronddraait en zichzelf vergeet.
Samen bepalen we een aanpak die voor hem werkbaar is en daarmee gaat hij aan de slag. Joris maakt actielijstjes van de dingen die hij gaat doen. De werkwoorden “moeten” en “willen” gaat hij vervangen door “gaan”, “doen” en “mogen”. Hij gaat letterlijk aan de slag met ont-moeten, met als doel meer lol in zijn leven en zichzelf weer te ontmoeten.
In de weken die volgen wordt Joris weer actief, ontwikkelt een duidelijke focus en geniet van de dingen die hij doet. Als we de sessie afronden geeft Joris aan dat het hard werken is geweest om die oude vastgeroeste patronen te doorbreken.
Hij besluit met de woorden dat hij blij is dat hij de moed heeft gehad om zichzelf te ont-moeten en weer dichterbij zichzelf te komen. Nu is het mijn beurt om stil te vallen, want hier heb ik helemaal niets meer aan toe te voegen.
Geef een reactie