Floor belt als ze al een paar dagen niet naar school geweest, ook thuis is ze tot weinig in staat. Ze krijgt niets uit handen, terwijl er heel veel zaken op haar to-do-lijstje staan. Het huilen staat haar nader dan het lachen.
Met een kop thee in de hand vertelt ze dat haar hoofd overloopt. Haar drukke armbewegingen en de stortvloed aan woorden onderstrepen de chaos in haar hoofd. Huiswerk, opdrachten, bijbaan, vriendinnen… alles spookt door haar hoofd en loopt door elkaar. Heel veel dingen die moeten. Toch lukt het haar maar niet om een begin te maken. Ze voelt zich diep ongelukkig.
Uit de kast pak ik een vel papier en viltstiften. Ik wil haar uit haar denken halen en met behulp van een tekenopdracht zet ik haar in het doen. Ik laat Floor tekenen wat er allemaal in haar hoofd zit. Aan de hand van haar tekening stel ik haar vragen. Al vragend komt Floor achter haar strategie. Ze kan ontzettend goed denken. Denken aan wat allemaal moet. Bedenken dat het vast niet gaat lukken. En ze had zich ook nog bedacht dat alles perfect moet.
Floor moet hard lachen als ik concludeer dat deze strategie niet het meest optimaal is. Ze vermoedde al zoiets…
Samen bepalen we wat voor haar wel zou kunnen werken. In de sessies die volgen vervangt Floor haar oude strategie voor een nieuwe. We creëren structuur. Dit levert ruimte op in haar hoofd en ze heeft weer energie om dingen te ondernemen.
Na de laatste sessie huppelt ze bijna de deur uit. Glimlachend kijk ik haar na. Ineens schiet mij een spreuk van oma te binnen: “Denken moet je aan een paard overlaten, dat heeft het hoofd veel groter”.
Oma, je hebt gelijk!
Geef een reactie